Αραεύω σε, πατέρα

Πατέρα μ’, εφαρμακώθα
με τ’ εσόν τη χαμονήν
Ορφανός εγώ επέμ’να,
πονεμένον έν’ η ψ̌η μ’

Τα δά̤κρυ͜α μ’ έχω νερόν
και φαΐν έχω τον πόνον
Πατέρα μ’, εγώ ντο σύρω,
το ψ̌όπο μ’ εξέρ’ α̤’ μόνον

Τα χ̌ειλόπα μ’ ’κι γελούν,
βαρέα αναστενάζω
Σα τέρτι͜α τη ορφανίας,
πατέρα μ’, πώς θα βαστάζω;

Αραεύω σε, πατέρα,
και -ν- εσέν πάντα θυμούμαι
Τη φωτογραφία σ’ βάλω
σο κρεβάτι μ’ και κοιμούμαι