Εματώθεν το καρδόπο μ’

Εματώθεν το καρδόπο μ’
για τ’ εσέν, μικρόν πουλί μ’
Η σεβντά σ’ άμον μαχ̌αίρ’
καρφούται απέσ’ σην ψ̌η μ’

Άμον παλαλός γυρίζω
και τ’ ομματόπα μ’ κλαινίζω
Έχασα εγώ τ’ αχούλι μ’,
εμέν ’κι λυπάσαι, πουλί μ’
Άμον παλαλός γυρίζω
και τ’ ομματόπα μ’ κλαινίζω
Εμέν ’κι λυπάσαι, πουλί μ’
έχασα εγώ τ’ αχούλι μ’

Το καρδόπο μ’ έκαψες
και -ν- εσύ ξάι ’κ’ έκλαψες
Πίστεψον ατά ντο λέω,
μ’ ευτάς με άλλο να κλαίω

Τ’ άψιμο σ’ ’κι σβήεται,
το κορμόπο μ’ λύεται
’Χάπαρα¹ θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’
Ντό θα εγροικάς, πουλί μ’;
Το κορμόπο μ’ λύεται,
τ’ άψιμο σ’ ’κι σβήεται
’Χάπαρα¹ θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’
Ντό θα εγροικάς, πουλί μ’;