Αποφκακέσ’ τερείς με

Σην γειτονία σ’ πορπατώ,
πουλί μ’, τ’ όνεμα σ’ λέω
Ας ση σεβντά σ’ ερρώστεσα,
μοιρολογώ και κλαίω

Αν ’κι παίρω σε, πουλί μ’,
’κι θέλω εγώ να ζω
Να ελέπω σε με άλλον,
πουλί μ’, εγώ ’κ’ επορώ

Σ’ οσπιτόπο σ’ εμπαίντς, εβγαίντς,
αποφκακέσ’ τερείς με
Έναν λόγον γλυκύν ’κι λες
Ντό πολλά τυρα̤ννί͜εις με!

Αν ’κι παίρω σε, πουλί μ’,
’κι θέλω εγώ να ζω
Να ελέπω σε με άλλον,
πουλί μ’, εγώ ’κ’ επορώ

Έλα -ν- ας γουνουσεύομε,
τερούμε ντο θ’ ευτάμε
Ήνταν θα λέγω σε ν’ ευτάς,
σην εγκλησίαν πάμε

Αν ’κι παίρω σε, πουλί μ’,
’κι θέλω εγώ να ζω
Να ελέπω σε με άλλον,
πουλί μ’, εγώ ’κ’ επορώ