Μανίτσα μ’

Ας σην ξενιτείαν σύρω
εγώ τη γιαχάν, μανίτσα μ’
[εγώ τη γιακάν]
Θα ματώνω απέσ’ σο ψ̌όπο μ’
ντ’ έχω τη γεράν, μανίτσα μ’
[ντ’ έχω τη γεράν]

Το νερόν τη ξενιτείας
έν’ πολλά πικρόν, μανίτσα μ’
[έν’ πολλά πικρόν]
Διψώ και θέλω να πίν’ α’,
την ψ̌η μ’ φαρμακών’, μανίτσα μ’
[την ψ̌η μ’ φαρμακών’]

Σην εγκάλιαν π’ εκρατέθα,
’κ’ εγνώρτσα ζωήν, μανίτσα μ’
[’κ’ εγνώρτσα ζωήν]
Εκεί ας ψυχομαχ̌ύνω
κι ας εβγαίν’ η ψ̌η μ’, μανίτσα μ’
[κι ας εβγαίν’ η ψ̌η μ’]