Όλεν την νύχταν σ’ όρωμα μ’

Όλεν την νύχταν σ’ όρωμα μ’
εσέν, πουλί μ’, ελέπω
πως κείσαι σ’ εγκαλόπο μου
και τα μαλλία σ’ πλέκω

Κοιμούμαι με το νούνιγμα σ’,
με τ’ όνομα σ’ γνεφίζω
Τερώ, πουδέν ’κ’ ελέπω σε,
καίουμαι και βρουλίζω

Η σεβντά σ’ κοφτερόν μαχ̌αίρ’
και σίδερον ξαμμένον
Ν’ αηλί εκείνον την καρδι͜άν
όθεν έν’ καρφωμένον

Ντως το μαχ̌αίρ’ σην καρδία μ’,
έπαρ’ όλον το αίμαν
Τη σέβντα ντ’ έχω για τ’ εσέν,
πουλί μ’, μ’ εβγάλτς α’ ψέμαν