Σπόγγ’σον τα δάκρυ͜α μ’ κι έπαρ’ με

Πάντα ’κι πάγω σο ταφί σ’,
κάποτε ανασπάλλω
Μ’ ατά εσύ ντ’ εμάτσες με
όλι͜α σειράν ευτάγω

Αν επορείς συχώρα με
κι όπως είμαι μικρόν -ι
Σπόγγ’σον τα δάκρυ͜α μ’ κι έπαρ’ με
μ’ αφήντς με μαναχόν -ι

Απάν’ ση γην χωρίς εσέν
ζεστόν ’κ’ ευρήκω τόπον
Σο γιάνι σ’ καικά με την ψ̌η μ’
θα θέκω το κορμόπο μ’