Έναν όνειρον

Απόψ’ είδα έναν όνειρον,
εποίν’ναν το ταφόπο μ’
Σην ποταμέα, σ’ έναν κάσ̌’,
αφκά σ’ έναν δεντρόπον

Το δέντρον εμέν έτσ̌ουξεν
κι ερρούξαν τα φυλλόπα τ’
Έρθαν και τοπλαεύ’ν’ ατα
δύ’ όμορφα κορτσόπα

Τα φύλλα ετοπλάεψαν
να ’φτάνε μαξιλάρι
Πάντα για να θυμούντανε
εμέν το παλληκάρι

Επάρ’τε με -ν- ας σο ταφίν,
ν’ ακούτε τη λαλία μ’
Ν’ ακούει͜ ατο και το δεντρόν
πέλκιμ’ εβγάλ’ κλαδία