Εσύ είσαι τσ̌ιτσ̌ι͜ακλίν πουλίν

Κορτσόπον, τ’ ομματόπα σου
άμον τ’ ουρανού τ’ άστρα
Όντες τερούνε και γελούν
κρεμίζ’νε πύργους, κάστρα

Εσύ είσαι τσ̌ιτσ̌ι͜ακλίν πουλίν
τη νύχτας ι-μ’ το άστρον
Θα παίρω και θα βάλω σε
ση καρδι͜άς ι-μ’ το κάστρον

Εκεί, ρίζα μ’, σο νόστιμον
σο ζεστόν την εγκάλι͜α σ’
Θα πίνω ξαν και θα μεθώ
με τ’ έμορφα τα κάλλι͜α σ’

Λελεύω το δεξάμενο σ’,
αρνί μ’, εσέν π’ εφώτ’σεν
Εποίκε σε παντέμορφον
κι ας σ’ οσπίτι μ’ εχώρτσεν