Του Πόντου ο σταυραετόν

[Και] Κάθουμαι και αναπολώ
και ακούω ιστορίας
[Και] Σείουμαι όντες τραγωδεί
ο πάππο μ’ τραγωδίας

[Και -ν-] Αρχινά το μοιρολόι,
βαρύν έν’ η λαλία τ’
[Και] Του Πόντου ο σταυραετόν
εκάτσεν σα κλαδία

[Και] Ενέσπαλα, πατρίδα μου,
τα ψηλά τα ραχ̌όπα σ’,
[Και] τα αγιασμένα χώματα σ’,
τα κρύα τα νερόπα σ’

[Και -ν-] Όπως ο πάππο μ’ τραγωδεί
και τα δα̤κρόπα τ’ στάζ’νε
[Και] «Τα ψ̌ήα μουν σον Πόντον», λέει,
«μόνον εκεί θ’ αγιάζ’νε»

Κογκαλίδη Παναγιωτάκη με τη λύρα σου.
Τρώγω τα ψ̌ήα σ’, ρίζα μ’!