Ορφανόν βρουλίεσαι

Για τη μάναν όντες γράφτς,
το κοντύλι σ’ αίμαν στάζ’
και τρομάζ’νε τα χ̌ερόπα σ’
και γομούνταν τ’ ομματόπα σ’

Πώς ’α γράφτς για τον πατέρα;
τέρτι͜α όλιον την ημέρα
Και τα νύχτας ’κι κοιμάσαι
κύρ’ και μάναν εθυμάσαι

Ορφανόν βρουλίεσαι,
πάντα τσ̌ορκανίεσαι
Με εμπάλι͜α λώματα
κείσαι απέσ’ σα χώματα

Πάντα τρώει σε -ν- ο καημόν
καμίαν ’κ’ ελέπ’ς καλόν
Η γούλα σ’ έν’ κρεμαμένον,
έν’ από Θεού γραμμένον