Πατρίδα μ’ πώς ν’ αφήνω σε;

Έρθεν το μαύρον το χαπάρ’
«Ρωμαίοι έρ’ται η σειρά σουν!
Γιά φεύετε, γιά σπάζομε
εσάς και τα μωρά σουν»

«Να φεύετε», ένας λόγος έν’
Ντ’ άγνα να ξεσπιτούσαι;
Σον τόπον χρόνι͜α ντ’ έζησες
να ζεις ’κι δικαιούσαι;

Πατρίδα μ’, πώς ν’ αφήνω σε -ν
και πώς ν’ απιδι͜αβαίνω;
Και πώς ας σα συνόρι͜α σου,
πατρίδα μ’, έξ’ να εβγαίνω;

Δύσκολον, πολλά δύσκολον,
πόνος απάν’ σον πόνον
Να φέρ’ η ώρα και στιγμήν
όσα ’κι φέρ’ ο χρόνον

Αχπάσ̌κεσαι και πού θα πας;
Ποίον στράταν θα παίρεις;
Έξ’ ας σ’ οσπίτ’ κι ας ση βολή σ’
ντό θα τσ̌ατεύ’ς ’κ’ εξέρεις

Κι όσον ντ’ απιδι͜αβαίντς και πας
μοιρά̤εται η καρδία σ’
Σα χ̌είλι͜α σ’ έρ’ται μοιρολόι,
παρτσ̌αλαεύ’ τα ψ̌ήα σ’

’Κι αλλάζω με το μάλαμαν,
’κι αλλάζω με τ’ ασήμιν
τον Πόντον όθεν έζησα
κι εφέκα εκεί την ψ̌η μ’ -ι