Ν’ αηλί τον εφτωχόν

Όποιος παράδας έχ̌’,
σο αλών’ ατ’ ξάι ’κι βρέχ̌’
’λόερα τ’ ξάι ’κι τερεί,
σ’ εφτωχόν απάν’ πατεί

Όθεν πάει ’κ’ ελέπ’ καλόν
Ούι! ν’ αηλί τον εφτωχόν!
Όθεν πόρτα κρούει, ’κι ανοί͜ει,
’πουγαλεύτεν τη ζωή

Πού να ευρήκ’ έναν δουλείαν;
νέ καπνά και νέ κοκκία
Κάθεσαι, ποίος θα φάει σε;
Αν πεινάς, ποίος ρωτά σε;

Αν πεινά ο εφτωχόν
κανενός ωτίν ’κ’ ιδρών’
Αρρωσταίν’, ’κ’ ευρήκ’ γιατρόν,
ούτ’ έναν παραθεόν

Ούι! ν’ αηλί τον εφτωχόν,
’κι κοιμάται ους να μερών’
Τρέχ̌’ άμον τον παλαλόν,
να μη χάν’ το ημερ’κόν

Πού να λέει τον καημόν;
Ούι! ν’ αηλί τον εφτωχόν!
Ήσυχοι κοιμούντανε,
’φτωχόν ’κι αφουκρούντανε