Τ’ οσπίτ’ν ατ’ς ετριγύλιζα

Τ’ οσπίτ’ν ατ’ς ετριγύλιζα
και σην αύλι͜α τ’ς εκάτσα
Ατέ την πόρταν ’κ’ ένοιεν
και με τα δάκρυ͜α εχπάστα

Έλα, κόρη μ’, σα ήμαρτα σ’,
θ’ ευτάγω σε μετάνοι͜ας
Άνοιξον τα χ̌ερόπα σου
κι έπαρ’ με σην εγκάλι͜α σ’

Ανάθεμα σε, ασ’χώρετον,
πάντα γελούν τ’ ομμάτι͜α σ’
Άμον ντ’ εθέλ’νες είδες με,
επέρες τα μουράτι͜α σ’

Λέγω σε, κόρη, λέγω σε,
λέγω σε το τερτόπο μ’
Αν αγαπάς με πέ’ ατο
μη τρώγω το καρδόπο μ’

Συλλογισμένα πορπατώ,
τα χ̌έρι͜α μ’ σταυρωμένα
Κανείς κακόν να μη παθάν’,
πουλί μ’/ αρνί μ’, άμον εμέναν

Λέγω σε, κόρη, λέγω σε,
λέγω σε το τερτόπο μ’
Αν αγαπάς με πέ’ ατο
μη τρώγω το καρδόπο μ’

Ανάθεμα σε, νε γαρή,
’κ’ ελέπ’ς πώς ανασύρω;
Πασ̌κείμ’ ’γεννέθα για τ’ εσέν
πάντα δάκρυ͜α να ’κχ̌ύνω;

Έλα, κόρη μ’, σα ήμαρτα σ’,
θ’ ευτάγω σε μετάνοι͜ας
Άνοιξον τα χ̌ερόπα σου
κι έπαρ’ με σην εγκάλι͜α σ’