Τ’ αρνόπο μ’ εχολίασα

Ντ’ εποίκα το μικρόν τ’ αρνί μ’
κι απ’ εμέν εχολιάστεν;
Άμον τ’ εμόν το καρδόπον
πώς έσυρεν κι εχάσεν;

Τ’ αρνόπο μ’ εχολίασα,
’κι ρούζ’ με κοινωνίαν
’Κι θέλ’ με ο παράδεισον
τρανόν η αμαρτία

Τ’ αρνόπο μ’ εχολίασα
και ’κι χαρεντερίζ’ με
Ευτάει αγνά φερσίματα
και πάντα τυρα̤ννίζ’ με -ν

Τ’ αρνόπο μ’ εχολίασα
καν’νάν τιδέν ’κι λέγω
Το νάζι μ’ δα̤βαίν’ σα δά̤κρυ͜α μ’
κάθουμαι κα’ και κλαίω