Ήλε μ’, να μη χολιάσ̌κεσαι

Ήλε μ’, να μη χολιάσ̌κεσαι
τ’ αρνόπο μ’ αν ομοι͜άει σε -ν
Οσήμερον αργώς έβγα
εκείνον θ’ αναπά͜ει σε -ν

Άστρα τον φέγγον πέτ’ α̤τον
τον κόπον ατ’ μη χάνει
Τ’ εμόν εγάπ’ έν’ έμορφος
τον τόπον ατ’ πιάνει

Παρχάρι͜α μη κουρφεύκουστουν
κι εσείς πεγαδομμάτι͜α
’Κ’ είδετεν και ’κ’ εξέρετεν
τ’ εμόν τ’ αρνί’ τ’ ομμάτι͜α

Θέλω να τραγωδώ -γ- ατα
τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α, πουλί μ’
Τα λόγι͜α μ’ χάνω ’κ’ επορώ
και μουμουδι͜ά τ’ αχούλι μ’

Ατσ̌άπ’ λόγι͜α ευρίουνταν
τ’ ομμάτι͜α σ’ να κουρφίζ’νε;
Ας ση κόσμονος το χρυσόν
κι άλλο πολλά αξίζ’νε