Ο τραγωδι͜άνον

Τη χαράς πουλία
είναι τα παιδία
ο τραγωδι͜άνον και -ν- ο λυριτζ̌ής
Παντρεύ’ το πουλόπο μ’,
λύεται το ψ̌όπο μ’
Εγώ -ν- είμαι τραγουδιστής

Άλλος παίρ’ την κάλη μ’,
κρούγω το κιφάλι μ’
Εσύ, πρέπ’ ξαν να τραγωδείς!
Τα πουλόπα λένε
τη σεβντάν και κλαίγ’νε,
«τραγουδάνε ρίζα μ’, μη πονείς!»

Σην χαρά μ’ θ’ επαίρ’να
και σεΐρ’ θ’ ετέρ’να
έναν τραγωδι͜άνον και λυριτζ̌ήν
Θ’ έμ’νε χαρεμένον,
καλοφορεμένον,
πολλά μερακλίν και σεβνταλίν

Ντό ν’ ευτάγω ο μαύρον;
’κι παίρ’ με -ν- ο Χάρον!
Εγώ υποφέρω και πονώ
Τη σεβντά μ’ αντρίζ’νε
κι εμέν ’κι νουνίζ’νε
Εγώ, ξαν πρέπ’ να τραγωδώ