Εκατήβα σα παχτσ̌έδες

Εκατήβα σα παχτσ̌έδες
Μα το Θεόν! ’Δέν ’κ’ επέρα!
Πέντε μήλα, πέντε απίδι͜α,
δεκαπέντε σεφταλίδι͜α

Πέντε, έξι μερακλήδες
’πάτεσανε τα χωρία
Είνας παίζ’, οι άλλ’ χορεύ’νε,
άλλ’ τινι͜άζ’νε κι άλλ’ σωρεύ’νε

Τρώγ’νε, πίν’νε και χορεύν’νε,
τογραεύ’νε τα παράδες
Άλλ’ εμπαίν’νε σα κεπία,
άλλ’ τιρτεύ’νε τοι νυφάδες

«’Μώ σας!» είπεν «νε παιδία,
εγροικώ απ’ όσα λέτεν,
πάν’ τα μήλα μ’, πάν’ τ’ απίδι͜α μ’,
πάγ’νε και τα σεφτα̤λίδι͜α μ’»