Τιζ

Κρούει οπίσ’ τ’ αρνόπο μου
άμον ντο παρακαλώ
’Κ’ επορώ να φέρ’ ατεν
ση στράταν ντο θέλω εγώ

Εθαρρώ επάτεσα
τη μαϊσσίτσας το τραπέζ’
Ξάι το χάλι μ’ ’κι τερεί
και -ν- εμέναν περιπαίζ’

Έκοψα τ’ ομούτι͜α μου,
θα χάμαι ας σην νηγήν
Όσον κι αν εράεψα
’κ’ εύρα τ’ εσόν το μιγκίν

Νέ Θεόν απάν’ ι-σ’ έ͜εις,
νέ Χριστόν, νέ Άγιον!
Εθαρρώ θα παραδί͜εις
το ψ̌όπο σ’ σο δι͜άβολον