Ακόμαν μεσημέρτς έν’

Θέρτσον, άι! δεματίασον,
θ’ έρχουμαι θεμωνιάζω
’Κι ξέρω απόθεν θα δι͜αβαίντς,
τα στράτας ι-σ’ να ωρι͜άζω

Ακόμαν μεσημέρτς έν’!
Με τίναν ελημέρτσεν;
Τη σ̌κύλ’ ο γιον τσ̌αχπίντς έτον,
το καμίσ’ν ατ’ς ετσέρτσεν!

Οσήμερον θα ωρι͜άζ’ ατο,
θα τερώ πού κέσ’ πάει
Και/Άι! μετ’ ατόν που πάει σ’ ορμάν’
ντό θα ’φτάει το συφάειν;

Ακόμαν μεσημέρτς έν’!
Με τίναν ελημέρτσεν;
Τη σ̌κύλ’ ο γιον τσ̌αχπίντς έτον,
το καμίσ’ν ατ’ς ετσέρτσεν!

Εσέναν π’ εζωγράφιζεν,
να προσ̌κυνώ τ’ ακίλ’ν ατ’!
Ατσ̌άπς ασ’ όποιον μελάν’
έβαφεν το κοντύλ’ν ατ’;

Ακόμαν μεσημέρτς έν’!
Με τίναν ελημέρτσεν;
Τη σ̌κύλ’ ο γιον τσ̌αχπίντς έτον,
το καμίσ’ν ατ’ς ετσέρτσεν!

Εμέν πώς ’κι σαρεύ’νε με
ατά τα περμανά -ι;
Όντες ελέπω πλεξούδας,
ευτάγω παλαλά -ι

[Ξαν] Ακόμαν μεσημέρτς έν’!
Με τίναν ελημέρτσεν;
Τη σ̌κύλ’ ο γιον τσ̌αχπίντς έτον,
το καμίσ’ν ατ’ς ετσέρτσεν!

Ακόμαν μεσημέρτς έν’!
Με τίναν ελημέρτσεν;
Τη σ̌κύλ’ ο γιον τσ̌αχπίντς έτον,
το καμίσ’ν ατ’ς ετσέρτσεν!