Τ’ αρνόπο μ’ σημαδεύκεται

Τ’ αρνόπο μ’ σημαδεύκεται
[Ν’ αηλί εμέν!]
κι εγώ θα χολοσκάνω
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
κι ας σα ποδάρι͜α μ’ απ’ αφκά
[Ν’ αηλί εμέν!]
θαρρώ τη γην θα χάνω
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]

Με το τσουπίν την καρδι͜ά μου
[Ν’ αηλί εμέν!]
ετίσ̌εψεν κι εφέκεν
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
Τσατσία εποίκεν τα όνερα¹ μ’
[Ν’ αηλί εμέν!]
και σο χωνόν εφέκεν
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]

Το τέρτ’ να σύρω ’κ’ επορώ
[Ν’ αηλί εμέν!]
θα χάνω και την υεία μ’
[Βάι! Ν’ αηλί εμέν!]
Θέλω να καταρούμαι ατο
[Το γιαβρόπο μ’!]
’κι αφήν’ με η καρδία μ’
[Το τσ̌ικαρόπο μ’!]

Το πίκρεμα μ’ ’κι θα τερώ
[Μανίτσα μου!]
και την ευχ̌ή μ’ θα δίγω
[Βάι! Μανίτσα μου!]
Ατέ σ’ εγκαλιόπον χουλιόν
[Ν’ αηλί εμέν!]
κι ας κείμαι εγώ σο κρύον
[Όι! Ν’ αηλί εμέν!]