Μη δί’τε με την κεμεντζ̌έν

Βαρέα όντες τραγωδώ,
απέσ’ ι-μ’ πάντα κλαίω
Όσα εδέβαν απ’ εμέν
θυμούμαι ατα και λέω/κλαίω

Μη δί’τε με -ν- την κεμεντζ̌έν,
τρομάζ’νε τα χ̌ερόπα μ’
Μη λέτε με να τραγωδώ,
γομούνταν τ’ ομματόπα μ’

Τη προσωπί’ μ’ το ίδρωμαν
και τη ματί’ μ’ τα δάκρυ͜α
’ίν’ντανε ποταμόνερα
και πάν’ σα θαλασσάκρι͜α

Μη δί’τε με -ν- την κεμεντζ̌έν,
τρομάζ’νε τα χ̌ερόπα μ’
Μη λέτε με να τραγωδώ,
γομούνταν τ’ ομματόπα μ’

Σο έναν τ’ αναστέναγμα μ’
τα χ̌ι͜όνι͜α όλι͜α λύγουν
Τα δάκρυ͜α μ’ ’κχ̌ύγουν σ’ άψιμον
και τα τσιλίδι͜α βζήγουν

Μη δί’τε με -ν- την κεμεντζ̌έν,
τρομάζ’νε τα χ̌ερόπα μ’
Μη λέτε με να τραγωδώ,
γομούνταν τ’ ομματόπα μ’

Ατό τ’ εμόν το καρδόπον
πότε θα ησυχάζει;
Όνταν θα τραγωδεί και παίζ’
θα κλαίει κι αναστενάζει

Μη δί’τε με -ν- την κεμεντζ̌έν,
τρομάζ’νε τα χ̌ερόπα μ’
Μη λέτε με να τραγωδώ,
γομούνταν τ’ ομματόπα μ’