Το σαρί μ’, πουλί μ’

Το σαρί μ’, τ’ αρνί μ’, πουλί μ’,
σαρία τα μαλλία σ’
’πως έτον το τέρεμα σ’
να έτον κι η καρδία σ’

Απάν’ κιάν’ έχ̌’ κι έρχεται,
φανέλα φορεμέντσα
Έκαψεν κι εμάντσεν με
η σ̌κύλ’ αφορισμέντσα

’Κ’ ελέπ’ πως -ε- φεύ’ η χρά μ’,
δακρυ͜ών’ τ’ έναν τ’ ομμάτι μ’
Θαρρείς είμαι άρρωστος
πάντα στρώντς το κρεβάτι μ’

Ρίζα μ’, εσέβες σ’ ορμάν’,
πονεμένα έλεγες
Εγροίκ’σα, τρυγόνα μου,
τέρτι͜α είχες κι επόν’νες

Ας σο χ̌έρι μ’ έρπαξεν
και σύρ’ με σο καλύβ’ν ατ’ς
’Κ’ επόρεσα να χαλάν’ α’
τ’ άκλερον το χατίρ’ν ατ’ς