Μαύρεσσα μελαχρινή

Μαύρεσσα μελαχρινή,
π’ ελέπ’ σε -ν- ομμάτι͜α ανοί͜ει
Κι όντες εμπαίν’ σο χορόν
παλληκάρι͜α παλαλών’
Έν’ το μυστικόν τ’ εμόν
[Όι, όι, όι, όι, όι, τ’ εμόν]

Κελαηδεί άμον πουλίν
που στέκ’ ψηλά σο κλαδίν
Σ’ ωμία τ’ς ’κχ̌ύν’ το μαλλίν,
πώς να ’φτας υπομονήν;
Έκαψεν τ’ εμόν την ψ̌ην
[Όι, όι, όι, όι, όι, την ψ̌η μ’]

Το φίλεμαν ατ’ς γλυκύν,
ο χορός ατ’ς μερακλίν
Η γλώσσα τ’ς σ’ εμέν βαρύν,
καλατσ̌εύ’ με το πιτσ̌ίμ’
Πάντα εμέν ποτίζ’ χολήν
[Όι, όι, όι, όι, όι, χολήν]

Τ’ ορταρόπα τ’ς αρνομάλλ’,
σην πελιάν εμέν θα βάλ’
Και σ’ ωμία τ’ς σύρ’ το σ̌άλ’
και τερεί τ’ εμόν το χάλ’
Για τ’ ατέναν «σούκ’ και λάλ’»
[Όι, όι, όι, όι, «σούκ’ και λάλ’»]

Είναν σύρ’, τον άλλον παίρ’
και σο χ̌έρ’ κρατεί μαχ̌αίρ’
Όθεν θέλ’, όθεν εμπαίν’
την δουλείαν ατ’ς τελέν’
Ασπροπρόσωπος εβγαίν’
[Όι, όι, όι, όι, όι, εβγαίν’]