Πουλί μ’, εσύ αν θα παντρεύ’ς

Και -ν- ο Θεόν εβράδυνεν,
τα μουσκαρόπα κράζ’νε
Και -ν- η γραία -ν- ερρώστεσεν
κι ατά κανείς ’κι φάζ’νε

Η νύφε ξάι ’κ’ εντρέπεται
και ’κι τερεί το χάλ’ν ατ’ς
Την πεθεράν ατ’ς ξάι ’κι θέλ’,
κρούει να σ̌κίζ’ το κιφάλ’ν ατ’ς

Αν αποθάν’ ο γέρος ατ’ς
η γραία πώς θ’ αγρείται!
Πάντα θ’ αραεύ’ α̤τον
όθεν καικά θα κείται

Η νύφε που έχ̌’ πεθερά
πάντα τυραννισμέντσα
Θέλ’ άντρας ατ’ς να έν’ κοπέλ’,
ατέν αφορισμέντσα!

Και -ν- οι νυφάδες σο μαντρίν
ατώρα ’κι πατούνε
Έσ’κωσαν το μυτίν ψηλά,
τσάτσαλοι πορπατούνε

Πουλί μ’, εσύ αν θα παντρεύ’ς
γεροντάδες ορώτα
Ηλία, εσύ αν θα παντρεύ’ς
τον Γιωρίκα μ’ ορώτα
Και τη γυναίκα που θα παίρτς
να τρώει και τα κορκότα