Παίξον κεμεντζ̌έν

Εποίκες με και λάσκουμαι
τη νύχταν ση σκοτίαν
Παρέαν έχω το φέγγον
και τ’ άστρα συντροφίαν

Παίξον κεμεντζ̌έν,
παίξον κεμεντζ̌έν
Έλα ποίσον το χατίρι μ’
ας έν’ για τ’ εμέν
Έλα ποίσον το χατίρι μ’,
παίξον κεμεντζ̌έν

Αούτα τ’ άστρα τ’ ουρανού,
πουλί μ’, εμάς τερούνε
Ντ’ εποίκα σε κι εμέν ’κι θέλτς;
τ’ έναν τ’ άλλο ’ρωτούνε

Παίξον κεμεντζ̌έν,
παίξον κεμεντζ̌έν
Έλα ποίσον το χατίρι μ’
ας έν’ για τ’ εμέν
Έλα ποίσον το χατίρι μ’,
παίξον κεμεντζ̌έν

Τα τέρτι͜α μ’, τα παράπονα μ’
σ’ άστρα, σον φέγγον λέγω
Παρέαν με το νυχτοπούλ’
έναν κενέαν κλαίω

Παίξον κεμεντζ̌έν,
παίξον κεμεντζ̌έν
Έλα ποίσον το χατίρι μ’
ας έν’ για τ’ εμέν
Έλα ποίσον το χατίρι μ’,
παίξον κεμεντζ̌έν