Τ’ όνομα μ’ έν’ Ηλία

Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι,
τ’ όνομα μ’ έν’ Ηλία
Με τα κορτσόπα λάσκουμαι
σα ξένα τα χωρία
Παίρ’ ατα και ταράγουμαι
τη νύχταν ση σκοτίαν

Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι,
τ’ όνομα μ’ έν’ Ηλία
Γουρπάν’ εγώ να ’ίνουμαι
ατού σ’ άσπρα τα ψ̌ήα
Να είχα και να εφίλ’να τα
αρ’ μίαν κι αλλομίαν

Εγώ τη Τριαντάφυλλε,
τ’ όνομα μ’ έν’ Ηλία
Γουρπάν’ σ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
ντο είναι πιτσ̌ιμλία
Γουρπάν’ σ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
τερούνε μερακλία

Εγώ τ’ Ειρήνης το παιδίν,
τ’ όνομα μ’ έν’ Ηλία
Αγαπώ και τα κορτσόπα
ντο είναι σεβτι͜αλία
κι εκείνα πα αγαπούνε με,
τραγωδώ μερακλία

Εγώ είμαι π’ έψ̌α τ’ άψιμον,
εσέβα απέσ’ εκάγα
Πουλόπο μ’, σ’ εγκαλιόπο σου
ερρούξα -ν- ενεπάγα