’Κ’ έχ̌’ ομμάτι͜α, ’κ’ έχ̌’ ωτία

Το φίλεμα σ’ μανουσ̌άκ’,
σκουτουλίζ’ άμον τσ̌ιτσ̌άκ’
Απ’ εσέν το τέρεμαν, [πουλί μ’!]
ασ’ εμέν το φίλεμαν

Χα! Τρανόν πελιάν, παιδία,
πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;
’Κ’ έχ̌’ ομμάτι͜α, ’κ’ έχ̌’ ωτία
πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;

Τ’ ομματόπα σ’ έπαιξαν
άμον το χορεύ’ τ’ οψάρ’
[Θα] κρούει και στραβών’ α̤τα [πουλί μ’!]
τη κεμεντζ̌ές / τη Γιωρίκα το τοξάρ’

Χα! Τρανόν πελιάν, παιδία,
πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;
’Κ’ έχ̌’ ομμάτι͜α, ’κ’ έχ̌’ ωτία
και / πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;

Έλα, πασ̌κείμ’ ’κ’ επορείς;
ακόμαν έν’ ενωρίς
Χάραξεν ανατολήν,
φοάται -ν- αληγορεί

Χα! Τρανόν πελιάν, παιδία,
πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;
’Κ’ έχ̌’ ομμάτι͜α, ’κ’ έχ̌’ ωτία
και / πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;

Έμορφος, παντέμορφος
άμον τ’ ήλιονος το φως
Σα μὲσα σ’ τυλίουμαι [ψ̌ήκα μ’]
σην εγκάλια σ’ / σ’ εγκαλιόπο σ’ λύουμαι

Χα! Τρανόν πελιάν, παιδία,
πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;
’Κ’ έχ̌’ ομμάτι͜α, ’κ’ έχ̌’ ωτία
και / πώς πάει κι έρ’ται ση σκοτίαν;