Σεβτι͜ά μ’ αναθεμά σε

Ντό έ͜εις, καρδία μ’, και πονείς;
Ντό έ͜εις κι αναστενάζεις;
Από βαθέα καίεσαι,
απέξ’ βρούλαν ’κ’ εβγάλλεις

Σεβτι͜ά μ’, αναθεμά σε!
’Κι πονείς, ξάι ’κι λυπάσαι
Απ’ / Ασ’ εμέναν παίρτς τον ύπνον,
μαναχέσσα πας κοιμάσαι

Καίουμαι, πουλί μ’, καίουμαι,
καίουμαι και βρουλίζω
Σ’ ατό τ’ άπιστον την εγάπ’ σ’
και πώς να ταγιανίζω;

Σεβτι͜ά μ’, αναθεμά σε!
’Κι πονείς, ξάι ’κι λυπάσαι
Ασ’ εμέναν παίρτς τον ύπνον,
μαναχέσσα πας κοιμάσαι

Τέρεν, πουλί μ’, τ’ ομματόπα μ’
για τ’ εσέναν πώς κλαίνε
Άμον χαλάζι͜α τα δάκρυ͜α μ’
όθεν κέσ’ στάζ’νε, καίγ’νε

Σεβτι͜ά μ’, αναθεμά σε!
’Κι πονείς, ξάι ’κι λυπάσαι
Ασ’ εμέναν παίρτς τον ύπνον,
μαναχέσσα πας κοιμάσαι