Ο ήλιος ι-μ’ εβζήεν

Σαν κείμαι κα’ τα όνερα¹ μ’
σο νου μ’ τη μάνα μ’ φέρ’νε
Μαύρα λίβι͜α τ’ ομμάτι͜α μου
σ̌κεπάζ’ν’ ατα και κλαίγ’νε

Το ψ̌όπον ατ’ς επέταξεν
κι ο ήλιος ι-μ’ εχάθεν
Κι άλλο το φεγγαρέβγαλμαν
σην καρδι͜ά μου ’κ’ εφάνθεν

Ο ήλιον μέρα δί’ ζωήν
κι ο φέγγον ση σκοτίαν
’Κι στέκ’ παιδίν χωρίς μάναν,
εγκάλι͜αν, δι͜αρμενείαν

Τιδέν ’κι θέλω ας σον Θεόν,
όλια είναι του κάκου!
Να στείλ’ με τη μανίκα μου
να ’λέπω κάπου-κάπου