Τα μαχ̌αίρι͜α κόφτ’νε με

Να έμ’νε κρύον νερόν
κι έπινες με, κορτσόπον
Έβρεχ̌ες τη γούλα σου
και τ’ άσπρον το καρδόπο σ’

Πολλά τα ιδρώματα μ’
και σ’ ομμάτι͜α μ’ τα δάκρυ͜α
’Ίν’νταν ποταμόνερα
’κχ̌ύουν σα θαλασσάκρι͜α

Ντο σύρω ν’ αηλί εμέν
για τ’ εσέναν, κορτσόπον!
Εσύ λες και χ̌αίρεσαι
κι εμέναν τρώει ο πόνον

Ντο σύρω, ν’ αηλί εμέν,
εποίκες με βερεμλή!
Τα μαχ̌αίρι͜α κόφτ’νε με
’κ’ ευρήκω λαρωμονή