Και νίφτ’ με το ανθόνερον

Κοιμέθ’, αρνί μ’, με το σ̌εκέρ’
[Αχ!] και γνέφ’σον με το μέλι
Και νίφτ’ με το ανθόνερον
[Αχ!] ντο πίν’νε οι αγγέλοι

Εγάπης έν’, αρνόπο μου,
[Αχ!] μανουσ̌ακί’ σκουντούλαν
Το φίλεμα σ’ έν’ γιατρικόν,
[Αχ!] τραντάφυλλο μ’, ζουμπούλα μ’

Τ’ αγγέλτς πα επαλάλωσες,
[Αχ!] έμορφος περιστέρα μ’
Νασάν εμέν, τρυγόνα μου,
[Αχ!] ντο έχω σε σα χ̌έρι͜α μ’

Εγάπ’ τ’ εσόν είμαι, αρνί μ’,
[Αχ!] η ψ̌η μ’ εσέν λελεύει
Ο ήλιον όντες είδε σε
[Αχ!] ’κι θέλ’ να βασιλεύει