Το φίλεμα σ’ μελένι͜ον

Σ’ ανατολής το χάραμαν
τα πουλόπα αγνεφούνε
Και για τ’ εσέν, τραντάφυλλον,
γλυκέα κελαηδούνε

Σ’ ανατολής το χάραμαν
να έμ’νε σην εγκάλι͜α σ’
Να εκείμ’νε απέσ’ σα ψ̌όπα σου
κι εχόρταζα τα κάλλι͜α σ’

Σου κρεβατί’ σ’ το γιάν’ καικά
ποίσον εμέναν τόπον
Άνοιξον τ’ εγκαλιόπο σου,
άσπρον μανουσ̌ακόπον

Σ’ ανατολής το χάραμαν
το φίλεμα σ’ μελένι͜ον
Πλατύσκαλον τ’ εγκαλιόπο σ’
το μαργαριταρένι͜ον