Ανάθεμα τον άντρα σου

Ανάθεμα τον άντρα σου,
’κι ’ξέρ’ το μεκατίρι σ’
Πώς ταγιανίζ’ το ψ̌όπον ατ’
[Βάι] και χαλάν’ το χατίρι σ’;

Σίτ’ πορπατεί ντό κοντοστέκ’
και γιτουρεύ’ τ’ απάν’ ατ’ς;
Αρ’ άντρας ατ’ς ’δέν ’κ’ εγροικά
και ’κι ’ξέρ’ ας σο χάλ’ν ατ’ς

Άντρας -ι-σ’ σουρουνεύκεται
κι εσύ το τσ̌αλίμ’ πόλ’κον
Έναν ώραν αφκά καικά
’κι πατείς οξυπόλ’τον

Ανάθεμα σε ασ’χώρετον
και με τα μαύρα ’μάτι͜α σ’
Τον άνδρα σ’ φά͜εις τα τσιριχτά
κι εμέν φά͜εις τα μανάτι͜α σ’