Εμέν ρακίν μη δί’τε με

[Και] Το ρακίν όντες πίν’ ατο
αλήγορα μεθύνω
Θυμούμαι το μικρόν τ’ αρνί μ’
και μαύρα δάκρυ͜α ’κχ̌ύνω

Πίνω, κάποτε μεθώ,
τ’ αρνόπο μ’ αροθυμώ
Σην καρδία μ’ έχ’ ατο
ατσ̌ά θα ελέπ’ ατο;

[Και -ν-] Εμέν ρακίν μη δί’τε με,
αρ’ όντες πίνω, κλαίγω
Κλαίγω, πονώ και τραγωδώ
και μοιρολόγια λέγω

Πίνω, κάποτε μεθώ,
τ’ αρνόπο μ’ αροθυμώ
Σην καρδία μ’ έχ’ ατο
ατσ̌ά θα ελέπ’ ατο;

[Και] Τυρα̤ννισμένον ψ̌ην έχω,
πονεμένον καρδίαν
Τ’ αρνόπο μ’ εγώ ’κ’ είδα ’το
και τρώει με αροθυμία

Πίνω, κάποτε μεθώ,
τ’ αρνόπο μ’ αροθυμώ
Σην καρδία μ’ έχ’ ατο
ατσ̌ά θα ελέπ’ ατο;