Άκ’σον πουλί μ’

Άκ’σον, πουλί μ’, το ψ̌όπο μ’
πώς κλαίει κι αναστενάζει
Ας ση σεβντι͜ά σ’ ερρώστεσε
και ταπιέτ’ ’κι αλλάζει

Ήλιος εκαντηλι͜άεψεν
και λύουνταν τα χ̌ι͜όνι͜α
Κι ας ση σεβντι͜ά σ’ το καρδόπο μ’
λύεται ατόσα χρόνι͜α

Ατσ̌ά θ’ ευρίεται ποτάμ’
γιόξαμ’ θάλασσας κύμαν
να εβζήν’ τ’ άψιμον ντ’ έψ̌ες με
και παίρ’ τ’ εσόν το κρίμαν;