Τη σεβντάς τα μα̤σά̤λα̤

Άνοιξην και καλοκαίριν
έγκες απέσ’ σο καρδόπο μ’
Μεθώ ας σην ευωδία σ’,
ζελευτόν μανουσ̌ακόπο μ’

Κοιμούμαι, εγνεφώ και σ’κούμαι,
ας ση σεβντά σ’ ’κι λαρούμαι
Τραγωδώ, τρώγω και πίνω,
τη σεβντά σ’ εγώ ’κι αφήνω

Σι͜αριλαεύ’ς το καρδόπο μ’
όντες έχω σε σο γιάνι μ’
Χάται ας σο ψ̌όπο μ’, γιάβρι μ’,
κάθαν βρούλαν και νισ̌άνιν

Κοιμούμαι, εγνεφώ και σ’κούμαι,
ας ση σεβντά σ’ ’κι λαρούμαι
Τραγωδώ, τρώγω και πίνω,
τη σεβντά σ’ εγώ ’κι αφήνω

Έλα, τ’ εμόν το χ̌ι͜ονάρι μ’
γόμωσον και την εγκάλι͜α μ’
Να κοιμάσαι, τρυγονόπο μ’,
με τη σεβντάς τα μα̤σά̤λα̤

Κοιμούμαι, εγνεφώ και σ’κούμαι,
ας ση σεβντά σ’ ’κι λαρούμαι
Τραγωδώ, τρώγω και πίνω,
τη σεβντά σ’ εγώ ’κι αφήνω