Ποίος έν’ τσ’ εγάπ’ς ο Θεόν

Ποίος έν’ τσ’ εγάπ’ς ο Θεόν
εμέν πα για να τσ̌ίζ’ με -ν;
Έναν χαπέρ’ ας σο γιαβρί μ’
να φέρ’ χαρεντερίζ’ με -ν

Έναν ομούτ’ επέμ’νε με
και ση ζωήν κρατεί με -ν
Με τ’ ομματί’ σ’ το τέρεμαν
ολίγον να χουλείμαι

’Κ’ επορώ να ’πεβγάλω σε
τ’ εσόν εγάπ’ οξ̌ι͜άζ’ με
Και σην θωρέα σ’ τ’ ομμάτι͜α μ’
’κ’ επορούν να βαστάζ’νε

Τα εμπροκάρδι͜α σ’ άνοιξον
ολιγόπον ας μένω
Να παίρ’ σεβντι͜άς λαρωμονήν
η ψ̌η μ’ το πονεμένον