Ξένα χ̌είλι͜α εφίλεσες

Ξένα χ̌είλι͜α εφίλεσες,
φαρμάκ’ τσαγκλίζ’ το στόμα σ’
Ας ση τσ̌οιράχαντου το πόστ’,
τσούνα, να έν’ το στρώμα σ’

Το χ̌έρι μ’ κρούω απάν’ σο στόλ’
ας σον τόπο σ’ λατάρτσον
’Φτάγω σε ισ̌μάρ’ φεψιματί’
σπιχτά την πόρτα ασπάλτσον

Τ’ ομμάτι͜α σ’ χαμελύντς ατα
σην στράταν ντ’ απαντώ σε
Όντες θα ’λεπ’ς μαύρον το χ̌ι͜όν’
ατότε θα σ’χωρώ σε

Το χ̌έρι μ’ κρούω απάν’ σο στόλ’
ας σον τόπο σ’ λατάρτσον
’Φτάγω σε ισ̌μάρ’ φεψιματί’
σπιχτά την πόρτα ασπάλτσον

Τρανά σ̌αλι͜άκια σην ράχ̌ι͜α σ’
σ’ έναν γαρά̤ρ’ φορτούσαι
Όλεν το βάρος τη κοσμί’,
εσύ, μ’ αποξαμούσαι

Τα δάκρυ͜α μ’ ρούζ’νε άμον βρεχ̌ήν
απάν’ σα μοθοπώρι͜α
Το τι͜άρτι μ’ έν’ πολλά τρανόν
ντο κείμες χώρι͜α-χώρι͜α