Το χρυσόν το δαχτυλίδ’

Αν ψοφούν τα πρόατα μ’
χορτάρ’ άλλο μη φυτρών’
Κι άμα χάνω σε, αρνί μ’,
η νύχτα μ’ να μη μερών’

Έλα, ας φορίζω σε
το χρυσόν το δαχτυλίδ’
Δος μα, ψ̌η μ’, το φίλεμα σ’
το ζεστόν άμον τσιλίδ’

Σο λόγο σ’ κρεμάεται
όλεν η ζωή τ’ εμόν
Ράμμαν έν’ και κόπεται
κι εγώ ρούζω σον κρεμόν

Έλα, ας φορίζω σε
το χρυσόν το δαχτυλίδ’
Δος μα, ψ̌η μ’, το φίλεμα σ’
το ζεστόν άμον τσιλίδ’

Εγώ ’κ’ εψαλάφεσα
τη ζωής το μερτικόν
Σε εγάπ’ ας δί’ ατο
για τ’ εμάς, ψ̌η μ’, ο Θεόν

Έλα, ας φορίζω σε
το χρυσόν το δαχτυλίδ’
Δος μα, ψ̌η μ’, το φίλεμα σ’
το ζεστόν άμον τσιλίδ’