Πώς ’ίνεται ο άνθρωπον

Πώς ’ίνεται ο άνθρωπον
τα χρόνι͜α άμα δι͜αβαίν’νε!
Πέντε μαλλία σο κιφάλ’
άσπρα...Ατά απομέν’νε!

Χ̌έρι͜α, ποδάρι͜α άλλο ’κι ακούν
πάει κι έρ’ται η καρδία
Άλλα πα ερωτούν ατον
κι άλλα ακούν τ’ ωτία

Πλυμία όλο θ’ αραεύ’
γιατί τα δόντι͜α τ’ πάγ’νε
Δύο τεκόπα επέμ’νανε
μόνον σερίν ευτάνε

Τ’ ομματογυάλι͜α θα φορεί,
σαχπών’ το φως κομμάτι͜α
Και τρέχ’νε απ’ εκεί οπίσ’
τη ψ̌ης τα μαύρα δάκρυ͜α

Και τερεί φωτογραφίας
και τ’ ομμάτ’ όλο δακρύζ’
-Ποίος έν’ αούτος γραία;
Την κεντήν ατ’ ’κ’ εγνωρίζ’