Εσέν την περιστέραν

Άμον τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
να έτον κι η καρδία σ’
Χαρεμένα θα έτανε
τ’ εμά τα τραγωδίας

Εσέν την περιστέραν
θα κλέφτω έναν ημέραν
Όντες θα βάλ’ απέσ’ σο νου μ’
το σεβνταλούκ’ αέραν

Τ’ ομμάτι͜α μ’ αν εμέτραναν
τα δα̤κρόπα ντο έκχ̌’σαν
Κατάραν θα εδίνανε
εσέν κι εσέναν π’ έχτ’σαν

Εσέν την περιστέραν
θα κλέφτω έναν ημέραν
Όντες θα βάλ’ απέσ’ σο νου μ’
το σεβνταλούκ’ αέραν

Ση ψ̌η μ’ απέσ’ εκόνεψες,
σο αίμα μ’ εταράες
Όσον κι αν επολέμεσα
Επ’ εκειαπέσ’ ’κ’ εχπάες

Εσέν την περιστέραν
θα κλέφτω έναν ημέραν
Όντες θα βάλ’ απέσ’ σο νου μ’
το σεβνταλούκ’ αέραν