Ενότητα 9η

Ανάθεμα τη μάνα σ’
εσέναν ποδεδίζω
Το κετσ̌ίνεμα μ’ -ν- εφέκα
αρ’ για τ’ εσέν νουνίζω

Τση κεμεντζ̌ές ο γάιδαρον
τρία κόρδας φορτούται
Έρθεν απάν’ σα γόνατα
και ’κ’ επορεί να σ’κούται

Το κεμεντζ̌όπο μ’ κελαηδεί
εγώ χ̌ι͜ολιδονίζω
Εφέκα το κετσ̌ίνεμα μ’
και για τ’ εσέν νουνίζω

Η κεμεντζ̌έ μ’ κοκκύμελον,
το τοξάρι μ’ ελαίαν
Σα κόκκινα τα μάγουλα σ’
έχω σταυροδοντέαν

Απέσ’ σο κεμεντζ̌όπο μου,
τρυγόνα μ’, να εχώρ’νες
Τα φυλαχτά τα λώματα σ’
καθημερ’νά να εφόρ’νες

[Έι] Αν άν’ να πάω καίγουμαι
κάτ’ αν πάω, πιάνω
Ατού σ’ άσπρον το καρδόπο σ’
να κείμαι κι αποθάνω

Χ̌αίρουμαι, πώς ’κι χ̌αίρουμαι;
Λέγω, «νασάν εμένα»!
Άντρα σ’ θα πάει σην ξενιτει͜άν
εσέν θ’ αφήν’ εμένα

Ο ουρανόν κι η θάλασσα,
η γης κι όλια τα πάντα
Έλα, πουλί μ’, ας χ̌αίρουμες,
πασ̌κείμ’ θα ζούμε πάντα;