’Χ̌ι͜ονίγα, μάνα μ’, ’χ̌ι͜ονίγα

’Χ̌ι͜ονίγα, μάνα μ’, ’χ̌ι͜ονίγα
’χ̌ι͜ονίγα, ’πατουλίγα
Σον Αε-Σέρ’ αφκά καικά
τ’ αρνόπο μ’ ετυλίγα

Τα ραχ̌όπα εχ̌ι͜ονίγαν
εγώ -ν- εκαπατεύτα
Ας ση μάνας ι-σ’ τα λόγια,
πουλί μ’/γιαβρί μ’, επουγαλεύτα

Μίαν να ’φτάγω «αχ» και «βαχ»
τα χ̌ι͜όνι͜α όλια λύουν
Τα δάκρυ͜α μ’ στάζ’νε σο χωνόν
και τα τσιλίδι͜α σβήουν

Εχ̌ι͜όντσεν κι εκαπάτεψεν
σα ψηλά τα ραχ̌ία
Το χ̌ειμωγκόν θα βγάλ’ ατο
απέσ’ σ’ εσά τα ψ̌ήα