Τ’ όνομαν ατ’ς έν’ Σοφίτσα

Έναν έμορφον γιαβρίν
’σέβεν σ’ εμόν τη ζωήν
Σην ψ̌η μ’ απέσ’ ατό έχω
και χωρίς ατό ’κι αντέχω

Τ’ όνομαν ατ’ς έν’ Σοφίτσα,
έμορφος άμον κουκλίτσα
Άγγελος με τα γανάτι͜α,
χαντυλλι͜άζ’ τ’ εμά τ’ ομμάτι͜α

Έμορφον μελαχρινόν,
εμέναν θα παλαλών’
Λέει με «έλα σ’ οσπιτόπο μ’
και ψαλάφα το χ̌ερόπο μ’»

Κόρτσοπον μελαχρινόν,
θα ευτάγω σε τ’ εμόν
Ση μάνα σ’ εγώ θα πάω
και τ’ εμόν εσέν θ’ ευτάγω