’Κ’ έτον έναν ’κ’ έταν δύο

’Κ’ έτον έναν ’κ’ έταν δύο
τα κορτσόπα π’ αγαπώ
Έταν πέντε, έταν δέκα,
λογαρίαν ’κι κρατώ

Και η μάνα μ’ πάντα λέει με:
«Υιέ μ’ ντο είναι ντ’ ευτάς;
Χώρτσον και αγάπα είναν
τον Θεό σ’ αν αγαπάς!»

Ποίον ένα να χωρίζω;
Ποίον ένα ν’ αγαπώ;
Τον λόγο μ’ εδέκα σ’ όλα̤
και το λόγο μ’ θα κρατώ

«Νέπε» λέει με η μανίτσα μ’
«Τέρεν κι έλα σα καλά σ’!
Ένουμ’νε ρεζίλ’ σον κόσμον,
υιέ μ’, με τα παλαλά σ’»

Μάνα, πώς να γυναικίζω;
Πάντα ίδιον φαΐν;
Την ημέρα σα χωράφι͜α
και το βράδον σο μαντρίν

Μάνα, τρανόν το χατίρι σ’,
να χαλάν’ α’ ’κ’ επορώ
Θα τερώ και γυναικίζω
άμαν τ’ άλλα πα τερώ