Γέρο πέει μας γιατί κλαις

Γέρο, πέει μας γιατί κλαις
και το βάσανο σ’ ’κι λες;
Έλα, κάθκα μετ’ εμάς
Ποίος είσαι και πού πας;
Μετ’ εμάς ρακίν να πίντς
το τερτόπο σ’ να ’λαφρύντς

-Είχα κάποτε γαρήν
και -ν- έναν αγούρ’ παιδίν
Σ’ εκείν’ την ταραμονήν
έθαψα τ’ς σ’ έναν ταφίν
και το ψ̌όπο μ’ πάντα κλαίει
για τ’ ανθρώπ’ς ι-μ’ πάντα λέει

-Έμ’νε κι εγώ παλληκάρ’,
του Πόντου το λεοντάρ’!
Καπιτάνος σο βουνόν
άμον το σταυραετόν
Σον Πόντον οι διωγμοί
αίμα, τέρτι͜α και καημοί

Τη συντρόφ’σσα τ’ ποίος χάν’
έχ̌’ αγιάτρευτον γεράν
Η φαμελία σ’, η γη σ’
έν’ το αίμα σ’ κι η ζωή σ’
Την πατρίδαν ατ’ που χάν’
κάθαν βράδον αποθάν’