Χάρε, εξέβες σο μεϊτάν’

Χάρε, εξέβες σο μεϊτάν’
και κρατείς σο χ̌έρ’ καγάν’
Εσύ ’κι τερείς ψηλά,
μαναχόν σα χαμελά

Τ’ οσπιτόπα τ’ εφτωχά
έχ’νε όνειρα μικρά
Χάρε, εξέβες σο μεϊτάν’
και κρατείς σο χ̌έρ’ καγάν’

Παίρτς τ’ εργάτε το παιδίν
που ’κ’ εχόρτασεν ψωμίν
Παίρτς τη μάνας το γιαβρίν
που ’κ’ εχάρεν τη ζωήν

Χάρε, ’κι τερείς σειράν,
δί’ς καημούς και παίρτς χαράν
Παίρτς τ’ εργάτε το παιδίν
που ’κ’ εχόρτασεν ψωμίν

Βάλτς νισ̌άν’ το παλληκάρ’
τη μάνας το λαλαχ̌άρ’
Π’ έν’ τη άνοιξης κλαδίν
δικαιούται τη ζωήν

Χάρε, εσύ μανίτσαν ’κι έ͜εις,
τοι μανάδες πας και καί͜εις!
Βάλτς νισ̌άν’ το παλληκάρ’
τη μάνας το λαλαχ̌άρ’