Κορτσόπον αγγελόμορφον

Καλομηνάν εγνώρτσα σε
τραντάφυλλον με μύρον
κι εσύ κορτσόπον ένουσ’νε
σην εγκλεσίαν κρίνον

Θεέ μ’, γιατί εχώρτσες α’
κι επέρες ας σο χ̌έρι μ’
Εθέλ’νες έναν αγγελούδ’
αγνόν¹ άμον το ταίρι μ’

Κορτσόπον αγγελόμορφον,
άκ’σον τ’ εμόν το κλάμαν
και σο ταξίδι σ’ τ’ υστερνόν
έπαρ’ κι εμέν εντάμαν

Κλαίγ’νε τ’ αηδόνια σην αυλή σ’,
κλαίγω κι εγώ σα στράτας
Πώς ν’ ανασπάλω, νέι πουλί μ’,
τα γελαστά τ’ ομμάτα̤ σ’;