Αφιέρωμα στον Γιαννάκη

[Και] Τα χ̌είλι͜α μ’ τ’ όνομα σ’ αν λέν’,
[Αμάν γιάβρι μ’!]
τ’ ομμάτι͜α μ’ θα δα̤κρύζ’νε
[Και] Ρούζ’νε σα ξεροχόρταρα
[Αμάν πουλί μ’!]
κι ευτάν’ ατα κι ανθίζ’νε

[Και] Τρία χρόνι͜α εδέβανε
[Αμάν πουλί μ’!]
γιαβρόπο μ’/πουλόπο μ’, οπίσ’ ’κ’ έρθες
[Και] Τη ζωήν εσύ ’κ’ έζησες·
[Αμάν γιαβρί μ’!]
σον Άδην πώς ευρέθες;

❝
Ετέρ’νες τ’ αδελφόπα σου,
καρδι͜ά μ’, απέσ’ σ’ ομμάτι͜α
Και τη πατέρα σ’ η καρδι͜ά
εγένουτον κομμάτι͜α

Ισ̌κιά σ’ αναμεσά μουν έν’,
τ’ όνομα σ’ πάντα λέμε!
Όθεν εμείς κάθουμες
πάντα για τ’ εσέν κλαίμε
❞

[Και -ν-] Εκείν’ το Σαββατόβραδον
[Αμάν γιάβρι μ’!]
εντούναν τα καμπάνας
[Και] Φεύ’ το παρχαροτσ̌ίτσ̌εκο μ’
[Αμάν γιάβρι μ’!]
το λαλαχ̌άρ’ τη μάνας