Νε μάνα μ’, νε

Για τ’ ομμάτια σ’ τα μαύρα
υποφέρω και ζαντύνω
Τη φωτίαν σο ψ̌όπο μ’
’κ’ επορώ να νεσβήνω

Πώς έχασα και την υ͜εία μ’;
Για τ’ εσέν κρούει η καρδία μ’,
νε ρίζα μ’, νε γιαβρί μ’, νε!
’Κ’ έτυχε με άλλο μίαν
αΐκον σεβντάν καμίαν,
νε ρίζα μ’, νε γιαβρί μ’, νε!

Για τ’ εσέν πονεί το ψ̌όπο μ’
λύουμαι άμον κερόπον
’Κ’ εχωρεί με και ο τόπον,
νε ρίζα μ’, νε!
Σ’ ορμάνια θα πάω χάμαι
το πουλόπο μ’ ’κι αγαπά με
Η σεβντά ’θε πως θα χάν’ με,
νε μάνα μ’, νε!

Τα χ̌είλι͜α σ’, νε στερέα μ’,
είν’ γλυκέα άμον τα μέλια
Κι εμάς τοι δύ’ς χωρίζ’νε
με τ’ αχάντι͜α και τα τέλια

Για τ’ εσέν τα δάκρυ͜α μ’ ’κχ̌ύουν
και τα χ̌ιόνι͜α όλια λύουν,
νε ρίζα μ’, νε γιαβρί μ’, νε!
Εγεννέθες για τ’ εμέναν
κι εγώ είμαι για τ’ εσέναν,
νε ρίζα μ’, νε γιαβρί μ’, νε!

Εσύ είσαι το ζευγάρι μ’
και το αίμαν σο ταμάρι μ’
Το γεργάν’, το μαξιλάρι μ’,
νε γιαβρί μ’, νε!
Εσέν αν ’κι στεφανούμαι
για τ’ εσέν θα παλαλούμαι
Σον κρεμόν πάω σκοτούμαι,
νε μάνα μ’, νε!